Ben ik echt psychisch gestoord omdat ik appeleters walgelijk vind?

Peter Breedveld

Illustratie: Yamamoto Takato

Eerder deze maand werden de Ig Nobel-prijzen uitgereikt aan onderzoeken ‘die mensen eerst doen lachen en dan doen nadenken’. Eén van de gelauwerde projecten betrof een psychiatrisch onderzoek naar misofonie, een ziekelijke hekel aan geluiden. De onderzoekers vertrouw ik wel zich echt te richten op mensen die grote psychische problemen ondervinden van bijvoorbeeld een hekel aan nies- en smak-geluiden, maar bijvoorbeeld de Volkskrant schreef naar aanleiding van Ig Nobels: ‘misofonie. Letterlijk gaat het om ‘haat tegen geluid’. Wie aan deze ziekte lijdt, verdraagt het niet als anderen hoorbaar kauwen, slikken, zwaar ademhalen, smakken, slurpen of op hun toetsenbord rammen.’ Het Hoger Onderwijs Persbureau begint zijn bericht met de zin: ‘Kun jij niet tegen het geluid van gekauw? Misschien heb je wel misofonie!’

Nou hoeft niemand me zielig te vinden, maar ik ben dus iemand die gruwt van met name mensen die luid appels knagen en menigeen, zo niet bijna iedereen die dit over me weet, stelt onmiddellijk de diagnose misofonie. In een tijd waarin het not done is om bijvoorbeeld over obesitas te zeggen dat die gezondheidsbedreigend is, terwijl obesitas echt gezondheidsbedreigend is, en je ook autisme geen stoornis mag noemen, vind ik het opvallend dat een verschijnsel dat mij volstrekt gezond lijkt, namelijk een hekel aan vieze eetgeluiden, wél lichtvaardig als psychische stoornis wordt gekwalificeerd. Je ergert je aan iemand die een appel zit te knagen en dús ben je niet goed wijs.

Handen wassen

Een beetje meer bescheidenheid lijkt me op haar plaats bij de “hekel aan eetgeluiden = stoornis”-zeggers want tot iets meer dan een halfjaar geleden deed ik iets dat eveneens door veel mensen als een stoornis of tenminste een eigenaardigheid werd gezien, namelijk veelvuldig mijn handen wassen en leuningen en deurknopen met mijn mouw over mijn hand aanraken. En zie waar we nu zijn: mensen klagen over droge en ontvelde handen van het vele wassen. Ze zijn inmiddels “gestoorder” dan ik.

Zeggen dat een hekel aan eetgeluiden een stoornis is, is als beweren dat het een stoornis is om het vies te vinden dat iemand op de tafel zit te poepen waar jij aan eet. Ik ben opgevoed met het idee dat met open mond eten en smakken aan tafel vies en ongemanierd is, overigens door iemand die me ervan verdacht homo te zijn omdat ik me zo vaak waste.

Ik ben geen validist, maar… (nee, grapje, ik ben gewoon wél een validist) ik vind het volkomen gestoord dat mensen tegenwoordig blijkbaar overal en altijd iets moeten eten, en daarbij zoveel mogelijk geluid moeten maken en zoveel mogelijk stank moeten verspreiden, want het gaat bijna altijd om junk-food dat bol staat van de kunstmatige smaak- en geurstoffen. “Alsof ze uit een chemobak zitten te vreten”, zei chefkok Pierre Wind eens. Ik reis (buiten coronatijd) vaak met de trein en daar zitten constant mensen heel vies te vreten (van mijn moeder mocht ik op straat niet eens een van huis meegebrachte boterham eten, want “dan denken mensen dat je thuis niks te eten krijgt”). Varkens en honden zijn er Beatrijs Ritsema bij. De meeste van mijn medereizigers lijkt dat niet te storen, maar ik vind het vreselijk, dat gemaal en die open monden vol brood- en patat- en hamburgerpap en die smakgeluiden.

Poepen en piesen

Is dat gestoord? Ik kan me niet voorstellen dat Damiaan Denys, de psychiater die de Ig Nobel-prijs kreeg, die diagnose zou stellen. Volgens mij is het echt smerig en het feit dat de meeste mensen inmiddels weer afgegleden zijn naar Middeleeuwse hygiëne-standaarden, wil niet zeggen dat ik ongelijk heb of zelfs niet goed bij mijn hoofd ben. Niet lang geleden las ik dat mensen, die langs de route wonen waar een avondvierdaagse wordt gelopen, klagen over wandelaars die gewoon in hun tuin poepen en piesen. Ook dat verschijnsel werd vergoelijkt door mensen op Twitter (“als je moet dan moet je”; “je kunt het toch niet ophouden”) en ik vraag me af of we over een paar jaar een Ig Nobel-prijs gaan zien worden uitgereikt aan iemand die de stoornis heeft onderzocht bij mensen die wildpoepen niet netjes vinden.

Appeleters zijn een bijzonder soort plaag. Ik vind ze grosso modo al onsympathiek door de air van superioriteit die ze uitstralen. De appel is immers al heel lang een symbool van duurzaamheid en verantwoord en bewust leven. Maar op zich heb ik geen hekel aan appels, al zijn ze saai, als snack. Maar soms eet ik er één, in de privacy van mijn eigen huis, en dat gaat zo:

“KNOK” (waarna ik het in één keer afgebeten stuk met mijn mond dicht en op kalme, beheerste wijze fijnkauw).

Dit is hoe ALLE ANDERE appeleters hun appel eten:

“GGGGAAAAHPP! GGGGGGGAAAHP! GGGGGAAHP! GP!GP!GP!GP!” en dan verder, met open mond: “skwusjsjkwusjsjkwusjsjkwusjsjkwusj” enzovoort. Dit duurt vaak een heel kwartier, want de appeleter geniet graag ten volle van zijn appeltje, hij of zij of hun haalt er alles uit wat er uit een appel te halen valt. Uiteindelijk blijft er een klokhuis over (bij mij alleen het steeltje) dat vol in het zicht van iedereen de rest van de reis ligt te ontbinden op het soort van tafeltje bij het treinraam.

Kinderen opvoeden

Is het gestoord om daar een godsgruwelijke hekel aan te hebben en in je fantasie onuitsprekelijke dingen te doen met de dader? I think not. Het probleem is dat in Nederland het geloof heeft postgevat dat het opvoeden van kinderen (waar ook tafelmanieren bij horen) kindermishandeling is. En dát is gestoord.

Maar goed, ik zie er ook het voordeel van in te worden weggezet als gek. Nu ik namelijk een psychische stoornis heb omdat ik appeleters weerzinwekkend vind, mag niemand me meer validistisch noemen want reverse validisme bestaat niet.

Is het Vrije Woord u écht lief? Help me dan met een financiële bijdrage. Deze website wordt elke dag bedreigd door de virtuele knokploegen van Domrechts, malafide Nederlandse journalisten en zelfs door de vicepremier. Vorig jaar moest ik voor de rechter verschijnen wegens belediging van een racistische troll! Steun Frontaal Naakt. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke site van Nederland. Stort wat u missen kunt op rekeningnummer NL59 RABO 0393 4449 61 (N.P. Breedveld, Rabobank Rijswijk), SWIFT BIC RABONL2U o.v.v. ‘Frontaal Naakt’. Lees hier waarom dat niet met PayPal kan, maar steunen via Patreon kan weer wel. Nog liever heb ik dat u op Frontaal Naakt adverteert of mij inhuurt. Mail mij.

Tweet

Peter Breedveld, 29.09.2020 @ 08:44

[Home]