Het papegaaiencircuit
Peter Breedveld
Wat me vooral opvalt in de berichtgeving over het rapport van de Kamercommissie die de Toeslagenmisdaad onderzocht: de wisselwerking van politiek en media. Iedere toeslagenontvanger (met een benedenmodaal inkomen) is een fraudeur en verdient het genadeloos te worden aangepakt (“de pijngrens moet worden benaderd”), zeiden politici en schreven journalisten over, en zeiden politici weer na, en dat schreven de journalisten weer over en lieten ze die politici nog eens aan de babbeltafels zeggen.
Het “papegaaiencircuit“, noemt de commissie dat. Er was sprake van “wisselwerking tussen Kamerleden en journalisten waarin ze op dit onderwerp het slechtste in elkaar naar boven hebben gehaald”.
Vuur van de ophef
Dat is een vast thema, de laatste 25 of zo jaar, dat papegaaiencircuit van journalisten en politici die samen het vuur van de ophef samen tot novasterkte opstoken. Je zag het bij de opkomst van Pim Fortuyn, waarbij pers en Pim in wisselwerking met elkaar zorgden voor het Fortuyneffect, bij het vluchtelingendebat, waarbij de media klakkeloos het vertoog van extreemrechts volgen, met tienduizenden doden tot gevolg waarvoor niemand zich verantwoordelijk voelt. We hebben het feit, dat er een “Marokkanendebat” heeft plaatsgevonden in het hart van onze democratie, te danken aan dit papegaaiencircuit.
Sterker nog, het zijn de media die ons de electorale Monsterzege van Wilders hebben bezorgd. Samen met Dilan Yesilgöz en Wilders zelf, natuurlijk.
En bij de Toeslagenaffaire is het niet anders. Mensen werden genadeloos vermorzeld tussen de kaken van ons staatsapparaat omdat Nederland verontwaardigd was over de Bulgarenfraude. Niet alleen door Wilders, ook de VVD en die walgelijk schijnheilige Pieter Omtzigt. Omdat iedereen boos is en er dan harder aangepakt moet worden. Nooit verstandiger, want dat is “thee drinken”, altijd harder, altijd genadelozer. En nooit gaan de media dan op de rem staan voordat het te laat is, altijd nodigen ze dan een klootzak als Joost Eerdmans uit om nog eens uit te leggen hoe het volk belazerd wordt en dat niet meer pikt, en er harder moet worden aangepakt.
Nul introspectie
De pers als waakhond van de democratie, laat me niet lachen. Pas ná de laatste verkiezingen gingen ze allemaal het verkiezingsprogramma van Wilders lezen, om te zien wat die man, voor wie ze 15 jaar lang koortsachtig campagne hadden gevoerd, eigenlijk allemaal voorheeft met dit land.
Het kan volgens de commissie zo weer gebeuren, dat politiek en pers het op hun heupen krijgen en tienduizenden slachtoffers maken. O ja, de vraag is niet óf het gaat gebeuren, maar wanneer de volgende “affaire” zal zijn. Waarschijnlijk is die allang begonnen. Er komt nul introspectie, niet bij de politiek en niet bij de media. Ik zie nu het stukje van de NRC-ombudsman al voor me, waarin die betoogt dat NRC wel degelijk kritisch is geweest en nooit heeft meegehuild met de wolven in het bos.
Wat er wel al is, is een nieuwe bende van domme schreeuwers in de Kamer, klaar om te zwelgen in gefakete verontwaardiging en het volk op te zwepen, uiteraard met de hulp van de media.
Orde op zaken
Ik moet weer denken aan Nathan Englanders voortreffelijke roman The Ministery of Special Cases, vaste lezertjes weten dat ik er constant mee op de proppen kom. In dit boek schetst Englander de verschrikkelijke gevolgen voor een gezin als dan eindelijk dat regime komt dat orde op zaken stelt, waar het volk zo lang en luidruchtig naar heeft gesnakt. Uiteindelijk komen ze je zoon halen, die je dan nooit meer terugziet.
Zo gaat het altijd. Het beleid van zero tolerance en harder aanpakken dat je zo vurig wenst, komt vroeg of laat ook jou in je kont bijten.
Is het Vrije Woord u écht lief? Steun me dan met een financiële bijdrage. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke (maar echt) site van Nederland. Rekeningnummer NL24 ASNB 8832 6749 39 (N.P. Breedveld, ASBN Rijswijk), BIC ASNB NL21.
Peter Breedveld, 27.02.2024 @ 09:08
RSS