Miike Takashi’s First Love is een retestrak juweel van een film
Peter Breedveld
Miike Takashi heeft in de afgelopen dertig jaar 104 films geregisseerd, zo’n drie à vier films per jaar dus. Daar zitten heel veel matige films bij, maar zo eens in de vier, vijf jaar maakt hij een ijzersterke film, soms twee achter elkaar. Veel critici vonden Blade of the Immortal (2017) goed, maar wat mij betreft is de laatste écht goede film die hij maakte As The Gods Will, uit 2014, en in datzelfde jaar regisseerde hij Over Your Dead Body, ook subliem. Dat was vier jaar na 13 Assassins (2010), één van zijn allerbeste.
Zijn nieuwste, First Love, zag ik op het Internationale Rotterdamse Filmfestival en dat is een juweel van een film. Een retestrakke, spannende en geestige yakuzafilm vol Tom & Jerry-geweld die de kijker geen moment de kans geeft zijn aandacht te laten verslappen.
Het verhaal is niet heel ingewikkeld: een jonge bokser die net te horen heeft gekregen dat hij een levenbedreigende hersentumor heeft, raakt verstrikt in een bende-oorlog tussen Japanse en Chinese gangsters, die tegen elkaar zijn opgezet nadat een jonge yakuza, die samenspant met een corrupte politieagent, één van zijn eigen maten vermoordt bij een mislukte roofoverval en daar de Chinezen de schuld van geeft. Samen met een verslaafde en getraumatiseerde jonge vrouw, die door de yakuza tot prostitutie wordt gedwongen, zoekt de bokser een goed heenkomen, maar u raadt het al: zo makkelijk gaat dat niet.
Afgehakt hoofd
First Love is een snelle aaneenschakeling van actiescenes die werken als omvallende dominostenen, elk scène baart de volgende. De ontwikkelingen voltrekken zich razendsnel, maar Miike neemt af en toe de tijd voor een korte observatie, een vreemd personage, een surrealistische scène. Een aangeschoten vrouw die zich over de bewusteloos geslagen politieman ontfermt, gespeeld door een figurant die een seconde of 30 de sterren van de hemel acteert, een vreemde dansscène in de metro, een ingenieus mechanisme met een automatisch speelgoedhondje om brand te stichten en een Chinese huurmoordenares die mijmert over de ruggegraatloosheid van Japanse gangsters zijn wat lichtvoetige accenten in een verder nogal grotesk-gewelddadige film die al begint met een close-up van het naar adem happende, afgehakte hoofd van een Filipijnse drugsdealer.
Miike gaat altijd een paar grenzen over in zijn films. In First Love is één van de grappigste scènes eentje waarin een oud vrouwtje door een yakuza knock-out wordt geslagen en de lichtheid waarmee Miike seksslavernij behandelt, zal ook niet naar ieders smaak zijn. Maar het agressieve seksisme van bijvoorbeeld zijn klassieker Ichi de Killer heeft hier plaatsgemaakt voor het feminisme van de stoere Chinese huurmoordenares en dat van de wraakzuchtige geliefde van de vermoorde yakuza, die elke man die denkt misbruik van haar te kunnen maken, alle hoeken van een donker steegje laat zien. Zij wordt gespeeld door Rebecca Eri Rabone alias Becky, een Japanse ‘tarento’, dat zijn westerlingen die vloeiend Japans spreken en graag geziene gasten in televisieprogramma’s zijn, een ietwat vreemd verschijnsel in Japan, vind ik.
Overigens staat tegenover deze twee sterke vrouwelijke personages dat van de vrouwelijke hoofdpersoon, gespeeld door de betrekkelijk onbekende Konishi Sakurako, die een vrij conventionele variant op de prinses in nood speelt.
Komisch talent
Iedereen acteert dat het een aard heeft. De jonge bokser wordt gespeeld door Kubota Masataka, die me vanwege zijn schuwheid en ietwat muizige uiterlijk doet denken aan Rami Malek, maar mijn favoriet is Sometani Shota, de jonge, arrogante yakuza die er de oorzaak van is dat de boel totaal uit de klauw loopt in nachtelijk Tokyo. Hij schmiert er de hele film op los en heeft een groot komisch talent.
Je zou door de geraffineerde regie van Miike, het knappe camerawerk van Kita Nobuyasu, de rijke belichting en de inventieve montage over het hoofd zien dat First Love overduidelijk voor een appel en een ei is gemaakt. De special effects zijn effectief maar bescheiden, alles speelt zich af in de wat schimmiger buurten van nachtelijk Tokyo en Miike houdt het allemaal kleinschalig en intiem. Dit is echt puik vakwerk van een meester-regisseur die meer kan met wat-ie tussen de zitkussens van zijn bank vindt dan Christopher Nolan met zijn monsterbudgetten van 200 miljoen dollar.
Is het Vrije Woord u écht lief? Help me dan met een financiële bijdrage. Deze website wordt elke dag bedreigd door de virtuele knokploegen van Domrechts, malafide Nederlandse journalisten en zelfs door de vicepremier. Vorig jaar werd ik door het Openbaar Ministerie vervolgd wegens belediging van een racistische troll! Steun Frontaal Naakt. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke site van Nederland. Stort wat u missen kunt op rekeningnummer NL59 RABO 0393 4449 61 (N.P. Breedveld, Rabobank Rijswijk), SWIFT BIC RABONL2U o.v.v. ‘Frontaal Naakt’. Lees hier waarom dat niet met PayPal kan, maar steunen via Patreon kan weer wel. Nog liever heb ik dat u op Frontaal Naakt adverteert of mij inhuurt. Mail mij.
Film Reviews, Peter Breedveld, 18.02.2020 @ 08:27
RSS